JO19-3 troeft GSV af met vechtvoetbal

Vechtvoetbal.
‘Thuis’ spelen wordt altijd gezien als een groot voordeel, zo ook bij DZC. De zaterdagse drukte voelt aan als een warm bad. Geen enkele vrije plek op de parkeerplaats, benenbrekend tussen de gestalde fietsen en scooters door, bekenden op het ‘verzamelpunt’ voor de kantine, bekende mensen achter de bar, de lucht van Leo’s ballenhok als je de ballen weer eens moet oppompen. Zelfs de groezelige kleedkamers en de inmiddels bekende ‘nieuwbouwmodder’ horen er helemaal bij.

Maar het thuisgevoel is broos, zo is de wedstrijdfocus meteen ver te zoeken als er met Kelderklasse taferelen moet worden omgekleed in een spreekruimte omdat alle kleedkamers ‘vol’ zijn. En dat er op je wedstrijdveld een vreemd elftal zich hartstochtelijk warm loopt te spelen en aangeeft helemaal niet te willen verkassen. Blijven er een smal strookje gras en slechts 10 minuten over voor de warming-up en het dezelfde kant op zetten van alle neuzen. Arbiter van Rooij is uiteraard op tijd en verlangt nog even dat het doelnet wordt vastgemaakt. Als Jaron letterlijk zijn schouders eronder zet kan Mitchell de endjes gelukkig aan elkaar knopen.

En dan de wedstrijd, de Giesbeekse Sport Vereniging JO19-2 bleek ruimschoots voorzien van dispensatiespelers en het roodwitte team maakte meteen duidelijk dat dit een stevige pot voetbal gaat worden.  Enigszins overrompeld kon de 0-1 niet worden voorkomen, een beer van een aanvaller bleek niet te stoppen tot aan de doellijn. Gelukkig kwam met het ruwe spel van de tegenstander ook de ‘wedstrijdfocus’ weer terug. En de prachtige gelijkmaker van Kylian kwam als een geschenk en ondanks een slordige 1-2 gingen we de rust in met het gevoel dat dit klusje geklaard kon worden. Weliswaar zonder kleedkamer werd in de rust een scherpe analyse gegeven, gevolgd door de bijna gebruikelijke ‘taart-belofte’ van de leider. En wat alleen bij JO19-3 kan: in de rust wordt de assistent scheidsrechter weggeroepen voor een gevalletje eerste hulp. Wat boft DZC toch met zulke veelzijdige vrijwilligers!

De tweede helft begon met een aantal “vieze giese” overtredingen. Van achter op de enkels, met ellebogen in de rug en het nodige verbale geweld werd geprobeerd onze ‘doetjes’ te intimideren. Enkele gele kaarten verder bleek dat niet te werken, want ook onze geelhemden bleken een stevig duel niet te schuwen. En een “jaronnetje”  (voor wie niet weet wat dat is: zie oud wedstrijdverslag van B4) werd  bij de tweede paal de terechte gelijkmaker ingekopt. DZC maakte het spel, GSV probeerde met afbraakvoetbal nog een driepunter te forceren en kwam regelmatig gevaarlijk voor het DZC doel. Als een volleerd Hawkeye systeem werd in een scrummage van spelers nog een handsbal geconstateerd en een Giesbeeks doelpunt resoluut afgekeurd. Dat werd de inval-assistent bepaald niet in dank afgenomen getuige het verbale geweld van de rood-witte spelers richting zijlijn. Ook abiter van Rooij had de handen vol maar wist de gemoederen telkens weer tot bedaren te brengen. Des te zoeter smaakte het derde doelpunt van DZC zijde, toen Serdar vlak voor tijd kon doorbreken en de bal onberispelijk langs de Giesbeekse goallie speelde. De wedstrijd zal niet als een sportief hoogtepunt de boeken in gaan, mede door een enorme duw in de DZC rug die zelfs na het eindsignaal een rode kaart waardig was.

En dan moeten alle spullen ook nog worden verhuisd naar een inmiddels lege kleedkamer. Douchen als laatste team in een kleedkamer van DZC is niet bepaald een hoogtepunt van hygiëne. En eenmaal terug bij de kantine blijken andere teams hun eigen thuis-verwinning luidruchtig te vieren. Onwetend van de prestatie op veld 6.
En ondanks alles kunnen we het samenvatten met: wat spelen we graag ‘thuis’ !!