JO19-3 speelt mistwedstrijd tegen Longa'30 JO19-4d

Hoe lang duurt het voordat iets tot de nostalgie gaat behoren? Binnenkort is het 50 jaar geleden dat Ajax een legendarische overwinning boekte op Liverpool. Een wedstrijd die niemand heeft gezien vanwege de mist.
JO19-3 speelde gisteren onder vergelijkbare omstandigheden: ijzig koud en flink mistig was het op veld 1, waar onze jongens het opnamen tegen de JO19-4D van Longa’30.

Winnen van dit elftal dat 3e staat zou een regelrechte stunt zijn, maar niet is onmogelijk want ons 1e elftal had als voorprogramma immers ook van DZSV gewonnen. En terwijl het publiek de warme kantine verkoos boven een plekje ‘achter de borden’ begon JO19-3 voortvarend aan de wedstrijd. Al snel werden er wat visitekaartjes afgegeven in de vorm van een gevaarlijk schot op de paal en een verwoestend schot dat op de lat eindigde. Langzaam werd ook duidelijk dat we niet voor niets waren gewaarschuwd voor onze tegenstander: een aantal van de oranjehemden bleken hakkentrappers, shirttrekkers en kniezoekers. In een wedstrijd die op en neer golfde was het Longa dat als eerste scoorde. En terwijl in de kantine de Tulpen Uit Amsterdam langskwamen probeerde Jo19-3 zich terug te vechten onder barre omstandigheden.

Zelfde spelbeeld in de tweede helft: geloven in jezelf, negeren van de kou en weten dat je van een betere tegenstander niet hoeft te verliezen. En ontwijken van overtredingen, al wist arbiter Van Der Horst de graagtrappers prima in toom te houden. Er werd prima verdedigd en door de mist vrijwel onzichtbaar kwamen we een aantal malen gevaarlijk voor het Longa-doel. Met als hoogtepunt een vrije trap ‘hoek 16 meter’ (of was de overtreding er toch binnen?). Net naast.
Er vielen verder geen doelpunten meer, jammer want de geleverde prestatie onder deze omstandigheden waren minstens 1 punt waard geweest. En als we alle goede acties allemaal wat minder mistig hadden kunnen volgen was een overwinning ook terecht geweest.

Tot verbazing van de tegenstander werd na de wedstrijd de bestuurskamer opgezocht waar de leiding het gehele team voorzag van friet en fris. Een waardige afsluiting van de competitie. Intussen wordt in de kantine luidkeels gezongen dat “die momenten eeuwig zouden moeten blijven duren”.

Of deze mistwedstrijd over 50 jaar ook tot de nostalgie zal behoren weten we uiteraard niet, dat we tegen die tijd met weemoed aan dit team van voetbalgrage jongens denken staat allang vast.