Column Egenius – Profiel

Nynke de Jong, columniste in De Gelderlander, schreef afgelopen week een leuk verhaal over de Hitkrant. Nynke (geboren in 1985), net iets jonger dan onze dochter, had goede herinneringen aan de Hitkrant. Het was haar en onze dochters medium naar de popwereld. Het vertelde hen alle nieuwtjes over de sterren in die tijd, zoals Janet Jackson, Robbie Williams en de Backstreet Boys. En verder stonden er in de centerfold altijd prachtige foto’s van hun idolen; nietjes eruit en ophangen in de slaapkamer. Vorige week verscheen de laatste Hitkrant. De jeugd leest geen kranten en tijdschriften meer. Het digitale tijdperk heeft de Hitkrant uitgezwaaid.

Had onlangs een gesprek met een DZC’er en toen kwam het digitale tijdperk en de aanloop daartoe ook ter sprake. Mijn gesprekspartner, tien jaar jonger dan ik, zag de computer ook komen en moest daar gezien zijn werk in mee. Hij vond dat lastig. Hij was een man van denken, schrijven en laten uittypen. Maar de typistes verdwenen en hij moest zelf de brieven en de offertes op de computer uitwerken en mailen naar de klanten. Dat was een behoorlijk lastige transitie. Later volgen de digitale rapportages die werden verwerkt in de zogenoemde dashboards voor de managers. Het toppunt van ‘meedoen’ was dat de manager hem verplichtte een Facebook account aan te maken. Natuurlijk meeveren en het één van de kinderen laten aanmaken. Vervolgens niets meer doen. Na een jaar werd het account verwijderd en niemand die het miste.

De dertigers, veertigers en de Heren van Zuid missen soms de Hitkrant en de geschreven brieven. Ik, als zestiger, ben daar één van. Tot een paar geleden had ik bijvoorbeeld nog nooit geappt. Nu ep ik, want zo schrijf ik het, vrolijk mee. Maar dan wel op de ouderwetse manier, met redelijk uitgeschreven zinnen en één verhaal per ep. Mijn kinderen doen dat anders, die versturen per ep één of twee woorden. Vermoeiend vind ik dat. Piep, woord. Piep, weer twee woorden. Enzovoort. Verder heb ik geloof ik ooit ‘ergens’ beloofd dat ik zou gaan twitteren, maar daar ben ik van teruggekomen. Ik heb de laatste jaren teveel belangrijke mensen zien uitglijden over Twitter. En zien uitglijden is eigenlijk nog een eufemisme. Voorbeelden genoeg; in de sport, in de politiek, in de showbizz en in het zakenleven. Zo zullen de tweets van Martin Mos, de opper Superboer, over de KNVB (maffia) mij altijd bijblijven. Nee, ik laat het twitteren liever aan de vogels over.

Toch doe ik in de hausse van Facebook en Twitter nog wel een beetje mee. Zo sluit ik tot vermaak van mijn dochter mijn epjes de laatste tijd nog wel eens af met een # om alles wat ik heb geëpt in één woord te bundelen, bijvoorbeeld #zorg of #liefde. En verder wijzig ik regelmatig mijn profielfoto op mijn WhatsApp, dit om mijn gevoel of een bijzondere dag in mijn leven te benadrukken. Zo heb ik dus m’n eigen mini Facebook ontwikkeld. Leuk !!

Egenius