Memoires #7

Hierbij de zevende memoires, van Gerben van Hardeveld, over zijn belevenissen van 50 jaar DZC'68. Elke maand, van het jubileumjaar komen de memoires online. 

Twaalf minuten

Zoveel was er nog te spelen in de gestaakte thuiswedstrijd van ons eerste elftal tegen Almen, ergens in tweede helft van de jaren 80. Op een dinsdagavond in mei werd het restant van de wedstrijd uitgespeeld. DZC met 8 man tegen 11 van Almen. Te beginnen met een penalty voor Almen bij een 2-1 stand voor DZC.

Hoe was het zover gekomen? Het was een zwarte bladzijde in de historie van de club geweest, die zaterdag in maart. Na een eerste, terechte, rode kaart voor onze spits, was de vlam helemaal in de pan geslagen toen de handige linksbuiten van Almen op z’n Arjen Robbens een penalty versierde. De man in het zwart gaf nog twee rode kaarten aan fel protesterende spelers van de thuisclub en staakte vervolgens de wedstrijd. Er volgden flinke straffen voor betrokken spelers en club. Antireclame dus voor DZC.

Martin was mijn ploeggenoot in het tweede elftal. De trainer van het eerste had hem opgeroepen voor de laatste twaalf minuten om de spitspositie in te vullen. Hij was wat je noemt een echte spits: goed schot in zijn linkerbeen, doelgericht, sterk met de kop en voor de duvel niet bang. Kennelijk de juiste kenmerken voor deze beladen laatste twaalf minuten. Maar een weinig dankbare taak, zo leek het. Als enige aanvaller in een team van 8 spelers tegen 11.

De penalty ging er zoals verwacht in, dus een 2-2 tussenstand met nog 11 minuten op de klok. Almen rook bloed en ging in de nog resterende speeltijd op zoek naar de winnende goal. DZC wankelde en stond met de rug tegen de muur. Martin stond eenzaam in de spits, liep zich een ongeluk, maar kwam nauwelijks aan de bal. Corners, vrije trappen en de Arjen Robben van Almen, zorgden voor hachelijke momenten voor het doel van DZC. Een gelijk spel leek het hoogst haalbare.

Maar met nog drie minuten te spelen gebeurde het schier onmogelijke. Een wilde trap naar voren bracht de bal op de helft van Almen. Zowel hun laatste man als keeper hadden de bal eenvoudig kunnen onderscheppen, maar twijfelden een kwart seconde. En dat hadden ze niet moeten doen. Martin twijfelde namelijk nooit en gooide er een alles of niets sprint uit die hem een fractie eerder bij de bal bracht dan de tegenstanders. Van grote afstand schoot hij de bal trefzeker in het vijandelijke doel.

Zelden is er harder gejuicht op Sportpark Zuid dan toen. Martin werd bedolven onder medespelers, supporters en zijn apetrotse vader.

Uiteindelijk kreeg de zwarte bladzijde dus nog een gouden randje. Dankzij de spits van het tweede.

Muzieksuggestie: My Silver Lining, First Aid Kit